Poeziya

Qərib quşun nəğməsi

Uşaqlıqda anam mənə

Bir əhvalat danışardı.

Biri vardı, biri yoxdu,

Adsız, qərib bir quş vardı.

Səhər-axşam o qərib quş,

Oxuyardı həzin-həzin:

"Yaxşı-pisin, pis-yaxşının,

Pis-yaxşının, yaxşı-pisin".

Bu nəğməni kim eşitsə,

Közsüz, odsuz alışardı.

Yaxşı pisə qismət olar,

Pis - yaxşıya qovuşardı.

Yaxşı pislə kədər yeyər,

Pis yaxşıyla qəm içərdi.

Bax, beləcə ömür ötər,

Bax, beləcə gün keçərdi.

Bəzən quşun dili çaşar,

Oxuyardı yana-yana:

"Pis - pisindir, ey insanlar,

Yaxşı çatsın yaxşısına".

Pis tapardı tez tayını,

Qismətiylə barışardı,

Yaxşı yara yaxşı yarı

Allah! Necə yaraşardı!

Sonra o quş qayıdardı

Yenə adi nəğməsinə:

"Pis, hardasan? Yaxşını tap!

Yaxşı yetsin öz pisinə!"

Anam belə danışanda,

Qəm dolardı gözlərinə.

Sehirlənib qarışardım

O nəğmənin sözlərinə.

Düşünərdim gecə-gündüz:

İnsafsız quş nədən belə,

İnsanları qovuşdurur

Bu qəribə bölgü ilə?

İllər ötür, o sualsa

Qopmaq bilmir yaddaşımdan.

Zaman keçir, yenə qoşa

Yaşayacaq yaxşı-yaman.