Poeziya

Qalaydım kaş

Uzaqlarda,

əl çatmayan, ün yetməyən

dağ döşündə,

Ay yer ilə görüşəndə,

Çiçəklərin gözlərinə

şeh düşəndə,

Yarpaqların izlərinə

meh düşəndə,

Başı haça qaya altda,

Yalqız, tənha bir məkanda

Üşüm-üşüm üşüyən bir qovaq gördüm.

O qovağın kölgəsində

Sızım-sızım sızlayan bir bulaq gördüm.

O qovağı yelləndirir

Qərib yellər əsim-əsim.

O bulağı dilləndirir

Tənha qovaq həzin-həzin.

O bulağın sularını içmək üçün

Təşnə qovaq oda-közə vurur özün.

O qovağın qədəminə

Düşüb bulaq - dizin-dizin.

O bulağın dodağına

Toxunanda zərif tellər,

Qısqanclıqdan ağlar otlar,

ağlar güllər.

Yel ağzında zərif qovaq

əsir, əsir...

O bulağın qərarını

kəsir, kəsir...

Ətraf sirli bir yuxuda,

Ətraf dadlı bir qoxuda.

Bulaq - qovaq,

Qovaq - bulaq.

İstəyə bax, sevgiyə bax!

Necə həsəd çəkməyəsən?

Bu sevginin hüzurunda

De, necə diz çökməyəsən?

O qovağın kölgəsindən

O bulağın sinəsinə

Gözlərimdən süzülür yaş.

Qovaq olub bu bulaqda

qalaydım kaş!